Kinderen zijn een spiegel, we horen het zo vaak. Maar wat betekent het nou ècht.
Ik gebruik mezelf graag als voorbeeld. Toen ik moeder werd was ik dolblij met mijn zoon, en tegelijk merkte ik dat ik getriggerd raakte.
Op dag 3 stond ik naar hem te kijken terwijl hij in de box lag, en ineens schoot er een gedachte door me heen:
“Wat als ik hem in de steek zou laten?”
Paniek. Alsof ik heel even niet meer mezelf was.
En toen bedacht ik: Als ik hem in de steek zou laten, moet ík eerst weggaan.
Ik zou degene zijn die de stap moest zetten om hem achter te laten.
En dat was ik niet van plan. Allesbehalve. Ik was gewoon hier. En ik was vastbesloten om er voor hem te zijn.
Maar waar kwam die gedachte dan vandaan? Toen ik voelde dat ik bleef, dat ik hem níet zou verlaten, kwam er een diepe opluchting.
En direct daarna schoot het door me heen:
Mijn vader verliet mij toen ik zo klein was.
Het was dus niet mijn angst dat ik hem zou verlaten, het was de pijn die ik voelde rondom mijn eigen baby-tijd. Alsof mijn eigen kleine ik gespiegeld werd in hem, mij aankeek en daarmee zei: Je verlaat mij niet, hè?
Je kind is je kind. Niet jouw wond.
Door me bewust te zijn van mijn oude pijn kon ik mijn innerlijke kind loshalen van mijn zoon en daarmee mezelf helen.
Tegen mijn innerlijke kind kon ik zeggen:
“Ik, de volwassen ik, laat jou niet meer alleen.”
En tegen mijn zoon:
“Ik ben er voor jóu. Dit is niet jouw pijn.”
Want eerlijk: hij heeft niets te maken met mijn wond.
Hij is niet verantwoordelijk voor wat ik gemist heb.
En dat is precies wat er gebeurt als je eigen innerlijke kind gespiegeld wordt in je kind;
Het draait dan niet meer om je kind, maar om jou.
Om jouw gemis, jouw behoefte, jouw verwarring.
En dat is niet eerlijk tegenover je kind.
Wat voel jij wanneer je kind iets nodig heeft?
Raak je gespannen, verdrietig of zelfs boos als je kind huilt?
Sta dan eens stil bij wat jij vroeger nodig had als je verdrietig was.
Wat jij hoopte dat een ouder zou doen.
En geef dat eerst aan jezelf.
Want pas als je jezelf draagt, kun je er echt zijn voor je kind.
Een oefening om mee af te sluiten
Stel jezelf voor, hand in hand met je zoon of dochter.
Waar is jouw innerlijk kind?
Als het antwoord is: “Die is er niet,” of: “Die houdt de hand van mijn kind vast,” dan heb ik een belangrijke tip voor je.
Jouw innerlijk kind; dat ben jij.
En jij bent degene die voor haar mag zorgen.
Dus hou haar aan je andere hand. Dichtbij.
Zodat je naar de ene kant kunt kijken om er voor je kind te zijn, en naar de andere kant om er voor jezelf te zijn.
