Je verbreekt geen contact met je ouders. Toch?
We groeien op met het idee dat je loyaal moet zijn naar je ouders. Dat je dankbaar hoort te zijn. Alleen al het denken aan afstand nemen roept vaak schuldgevoel op.
Maar wat als het echt niet meer gaat? Als je telkens opnieuw vastloopt in een ongezonde dynamiek die je leegzuigt?
Er is een verschil tussen geen contact willen en geen contact meer kunnen.
In mijn praktijk kom ik het vaak tegen: mensen die jarenlang geprobeerd hebben het contact in stand te houden, die keihard aan zichzelf gewerkt hebben en uiteindelijk op een punt komen waarop het gewoon niet meer lukt.
Wat ik vaak hoor:
- patronen van emotionele manipulatie
- niet serieus genomen worden
- afwijzing of verstoting zodra je grenzen stelt
Je lichaam weet het vaak eerder dan jij
De chronische stress die uit dit soort relaties voortkomt, zit vaak al diep in je systeem.
Je lichaam staat altijd aan. Je adem zit hoog. Je herkent misschien gedrag als:
- pleasen,
- bevriezen,
- of het moeilijk vinden om bij jezelf te blijven in stressvolle situaties.
Soms is het contact zó belastend, dat het verbreken ervan voelt als de enige uitweg.
Verbreken hoeft niet zwart-wit te zijn
Is dat rigoureus? Soms wel. Maar contact verbreken met je ouders hoeft geen keiharde breuk te zijn. Er zijn ook tussenwegen:
- tijdelijk afstand nemen
- geen fysiek contact, maar nog wel appcontact
- intern het contact loslaten (bijv. de hoop op erkenning loslaten)
Het belangrijkste is dat je leert voelen wat voor jou werkt. Dat je beseft dat twijfel én schuldgevoel er vaak bij horen en dat je dit niet alleen hoeft te dragen.
Je kiest niet tegen hen. Je kiest voor jezelf.
Geen contact met je ouders ontstaat zelden uit gemak. Meestal is het de laatste stap na jaren van proberen, aanpassen, uitleggen en hopen. Als dat moment komt, dan is dat geen falen. Dat is zelfzorg. En dat is wat het betekent om gezonde grenzen te stellen binnen je familie.
In mijn praktijk in Velp (regio Arnhem) werk ik met mensen die worstelen met familiepatronen, schuldgevoel en het doorbreken van oude dynamieken.
Soms is het eerste wat je nodig hebt gewoon iemand die met je meeloopt.
