Hoe bijzonder is het als iemand vijf maanden na een ademsessie een bericht stuurt om te delen wat de impact is geweest. Haar verhaal mocht ik delen, zodat meer mensen kunnen ervaren wat ademwerk kan doen. Niet alleen op het moment zelf, maar juist ook in de tijd daarna — wanneer de ervaring langzaam doorwerkt in het dagelijks leven.
Vorige week kreeg ik dit bericht van een cliënt:
“Goedemorgen Aisha,
Ik wilde je even laten weten hoe dankbaar ik ben voor alles wat we tijdens de ademsessies hebben gedaan. Dankzij jou heb ik stappen gezet die ik eerder niet voor mogelijk hield. Ik doe tegenwoordig 75% van de openbare toiletdeuren gewoon op slot – ik hoef niet meer naar huis omdat ik niet naar het toilet durf!
Op vakantie ben ik zelfs in gesloten glijbanen geweest met de kinderen en… tromgeroffel… ik ben dóór de Westerscheldetunnel gereden. Nou ja, als bijrijder dan, haha. Bijna 10 minuten onder zee! Ik vond het spannend, maar ik kon het gewoon.
Dankjewel voor jouw rust, geduld en fijne energie. Het heeft me echt geholpen.
De angst is niet weg, maar ik heb nu echt de wil om het tóch te doen. Eerder had ik dat niet. Toen werd ik boos als iemand wilde dat ik het probeerde. Ik denk dat doordat we werkten aan ruimte innemen, mijn wilskracht nu wint van de angst.”
Van angst naar wilskracht
En ja, daar hebben we aan gewerkt tijdens de sessies. We spraken over haar kracht, over waar ze zich gesterkt door voelde, en wat ze nodig had om te kunnen zijn wie ze is. We onderzochten haar grenzen, haar spanning, en het patroon van jezelf klein maken om de wereld maar niet tot last te zijn.
De ademsessie zelf vond ze spannend. Logisch ook — het vraagt moed om jezelf écht te ontmoeten. Maar toen het eenmaal voorbij was voelde ze zich opgelucht. Opgelucht én nieuwsgierig. Ze vroeg zich af wat de impact zou zijn — en ze gaf toe dat ze ook wel sceptisch was. Kon iets wat zo simpel lijkt als ademen echt verschil maken?
De angst dat het nooit goed komt
Dat het zóveel impact zou hebben, had ze niet verwacht. Wel gehoopt.
In haar intake vertelde ze over haar angsten: claustrofobie, angst voor nauwe ruimtes, maar vooral een diepgewortelde angst dat het ‘niet goed komt’. Dat alles op een of andere manier misgaat. Ze voelde zich vaak opgesloten — niet alleen fysiek, maar ook in zichzelf.
Die angsten kwamen voort uit een oud, pijnlijk gevoel van er niet toe doen. Van niet veilig zijn. Haar vertrouwen haalde ze vooral uit bevestiging van buitenaf — uit de liefde van anderen, uit goedkeuring, uit het ‘goed doen’. Maar wat als je leert dat je vertrouwen ook ín jezelf kan groeien?
Vertrouwen in jezelf
Haar wens voor de sessie raakte me: dat alles wat er wel of niet gebeurt, oké is.
En daar heeft ze een prachtige stap in gezet. Ze bleef bij zichzelf tijdens de sessie — iets wat ze vooraf heel spannend vond — en is dat blijven doen in de maanden daarna. Haar vertrouwen in zichzelf groeit. Ze leert dat ze mag voelen, kiezen, bewegen. Dat haar lichaam een kompas is.
Wat ademwerk losmaakt
Het laat weer zien wat ademwerk kan doen: het opent de deur naar ruimte. Ruimte om te zijn wie je bent. De kracht om los te laten wat je niet meer nodig hebt. Rust om stil te staan bij wat er eigenlijk allemaal leeft in jou.
Deze dappere vrouw koos onbewust jarenlang voor een vluchtroute waar ze weinig grip op had. Maar op het moment dat haar lijf voelde dat het veilig was, ontstond er iets nieuws. Iets stevigs. Iets echts. Niet omdat de angst verdween, maar omdat er ruimte kwam voor iets groters dan de angst: haar eigen kracht.
Dat is wat ademen oplevert: een veilige plek in jezelf.
